امير عاملي قزويني

بي خاصيت كردندمارا                 آنها كه داراي مقامند

يك عده اي معدود وبي درد                دنبال نان ومست نامند

......................

پاسخ نمي گويند يعني                    ما ابلهان شهر هستيم

ناخورده مي ، دائم خماريم                 كرده توهم اينكه مستيم

...............................

قزوين من ! اي شهر تاريك                  بيزارم از تو ، زارم از تو

استان شدي اما بدان كه                          دلگير و در آزارم از تو

.....................

نه بوميانت با تو هستند                        نه غير بومي ها عزيزند

اينها كه من ديدم عزيزم                        يا بر سرت، يا پشت ميزند

.......................

هر چه گلويت را دريدي                   ديدي كه بي پاسخ ترا پيش

با دشنه سرد و سكوتي                       زد بر تو فرهنگ فنا نيش

........................

تو زار از بازارياني                    بازاريان اهل ارشاد

   هم اين صدا ، سيماي ميراث                  از تو برآوردند فرياد

.......................

خاموش شو فرياد رس نيست                 تنها تورا تهديد كردند

          مانند طفلي كه تورا كال             از يك درختي چيد كردند

.........................

ايكاشكي استان نبودي                   اميد استان بودنت بود

عشق ومحبت داشتي كاش                  مهرو وفاها با منت بود

...............................

حالا كه استاندار داري                     نه شور و نه حالي تورا هست

دارم عجب اي داد و بي داد              ساقي خمار و محتسب مست

..........................

هر شعر در وصفت سرودم                    مي خواهم اينك ، پس بده زود

هستي تو زار و زرد وتيره                     قزوين من ! بدرود بدرود

حوصله وراجي نيست و فايده اي هم ندارد

بعد از نوشتن اين مطالب وخيلي چيزها كه بيش از بيست وهفت سال است در مطبوعات قزوين وكشور نوشتم ، به اين نتيجه رسيدم كه : بهتر است آدم چرا كند تا اينكه چون و چرا كند.

از شما چه پنهان بعد از تحرير شعر ها ونثر هاي سياه ، بسياري از كارمندان صدا و سيما ، ارشاد و ميراث فرهنگي زنگ زدند و گفتند :    " جانا سخن از زبان مي گويي "    تشكر و تسكين ، اما به همان جهت هايي كه عرض شد جرات اظهار نظر علني نيست و بنده به همين اندازه هم راضي هستم ونام هيچيك از آنها را تا پاي جان نمي برم كه مثل ما از نان خوردن بيفتند ، اينها پسر را به جاي پدر مي كشند ، پسرم عماد كه با قرض و قول دستگاه بنر آورده و ماهي فلان قدر قسط ميدهد ، با بخشنامه اي مواجه شد كه ديگر صدا وسيما وارشاد، كارهايشان يعني سفارشات خطاطي را به هنركده امير ندهند ، كه از قول سعدي به ايشان عرض مي شود:    

         " چو دور ، دور تو باشد، مراد خلق بده             چو دست دست تو باشد ، درون كس مخراش "

حالا بايد در هنركده اي كه 30 سال در آن آموزش داده شده ، شب شعر برگزار شده وبيش از صد نفر از بزرگان كشور در آن آمد وشد داشته اند ، تخته شود وگناه خانواده پسرم اين است كه پدرشان اهل چون وچراست نه فقط چرا .روزي رسان خداست .

براي نمونه هيچ ارگان ، حراست يا دفتر مدير كل يا استانداري وامثالهم نگفتند خرت به چند ؟

فقط يك بزرگواري آنهم نه خودش كه توسط واسطه اي پيغام دادند كه بعضي از مطالب شما اهانت است واگر آقايان شكايت كنند، موجب پيگيري است. اين مقام كه مي توانست امر كند وما بايد اطاعت ميكرديم .امر به معروف يا شايد نهي از منكر فرمودند كه اگر از طريق همان بزرگوار يا خودشان بفرمايند كجاهاي نوشته از چهارچوب قانون خارج شده ، با تمام دل وجان حذف مي كنيم ومحبت ايشان از ياد رفتني نخواهد بود كه لااقل زحمت مطالعه ي مطالب را كشيده اندو با بياني كاملا برادرانه وارشادي حقير را آگاه كردند. اجركم علي ا...

البته دارم به اين نتيجه ميرسم كه كل وبلاگ را تعطيل كنم يا فقط شعرهاي شمع وگل و پروانه بگذاريم. مارا چه به انتقاد؟

به جان شمانباشد به جان خودم فكر ميكردم لااقل يك نفر تماس بگيرد وبگويد: آقا چرا تهمت ميزني . آدم را ارشاد كنند ،حالا ما كافر شديم، نبايد برخورد كنند ؟ همين هنركده ي ما زمان انتخابات شده بود ستاد احمدي نژاد. همه به من میگفتند ماشا ا.. پسرت با تمام وجود وارد معركه شده ، پسري كه صدبارمجري  برنامه هاي بسيج وسپاه بوده ، مدرس خط است ، شعر ميگويد و مؤمن است، بايد چوب پدرش را بخورد وآقايان مسلمان بخشنامه بدهند كه بعله ، كار به هنركده امير سفارش دادن ممنوع.

متاسفانه اين مطالب شخصي شد، اما كم كم جمع مي كنيم  وكاري به كار هيچ كس نداريم ، به ماچه يا مارا سننه؟ ماچه كاره مملكتيم ، الحمدلله از هيچ دولتي حقوق نگرفتيم ونان هنرمان را ميخوريم. قزوين نشد ، تهران ،تهران نشد، اون ور آب، البته نه همراه فراري هاي فتنه ، بلكه كنار خورده هاي خوب . خسته شدم،بقيه حرفهابماند براي روز معاد يا به يك آدم حسابي كه گوشش مسدود نباشد.

دوست دارم ماجراي شكايتم از سازمان تبليغات و راي دادگاه روحانيت را بنويسم و بگويم به يك جرم لباس شخصي ها در دادگستري كه قاضي آن آقاي قاسمي ، مدير كل فعلي بود ، محكوم شدند اما روحاني ها در دادگاه روحانيت تبرعه از آب بيرون آمدند، البته ما بخشيديم.

بگويم علني رشوه ميخواهند واگر شكايت كني، جواب ميدهند « اي آقا همه جا همين طور است »

از آدم هاي رنگ عوض كرده بگويم ، از استان شدن قزوين وبه پست و مقام رسيدن بعضي از كوتوله ها ،

از نقدهايي كه هيچكس نمي خواند ، از مسؤليني كه براي رسيدن به پست ، پوست از سر آدم ميكنند، از لبخندهاي يخ زده ي مظلوم و از شعارهاي بي شرف ها ،مظلويت مظلوم و گريه كردن ظالم در لباس دين، اما چه فايده دارد. مهربرلب و استخوان در گلو خوشتر است .             شب خوش

دوستان بزرگ و ياران بزرگوارم

در بند آن نه ايم كه دشنام يا دعاست    يادش بخير هر كه ز ما ياد مي كند

چون به فضاي مجازي تسلط كامل ندارم و اين دست و پا شكسته ها را هم به زحمت ياران و مدد  همراهان مي نويسم مشتاق شنيدن صداي شما از طريق شماره 09121812150 و يا شماره فكس 02813330569 هستم .

پيرمردي اهل تقوي مردكار          بوددردكان خودصاحب عيار

ازجواني بودپيري عشقباز               اهل تقوي وعبادات ونماز

بس قفس بس مرغ دردكان او        بسته برآن ها دل و هم جان او

آمد اندر پيش اومردي نكو                 گفت:آن طوطي به ماقيمت بگو

گفت:اين طوطي بودبسياردان         زيرك وتيزو عزيزو كاردان

طاقت وصفش نباشد خامه را           هست ازبرطوطيم شه نامه را

گفت:آن يك رابگوآن چندشد           دل به اوهم ازمحبت بندشد

گفت:آنراقيمت افزون تربود           زان كه او ازآن دگربهتر بود

اين كندنقالي شه نامه را                مي تواندخواندعالي نامه را

قيمت اين زان يكي برتربود            چونكه اندر مرتبت برتربود

گفت:آن ديگرسوم طوطي است چند     وان دگر راچندقيمت مي كنند

گفت:صاحب طوطي گوهرفروش        زان دوتا كمترمبين او ،شوخموش

كان نداردهيچ چون اينان هنر          ليك باشد بي هنرمحبوبتر

هردو مي گوينداين استادماست        آن سكوتش موجب فريادماست

گفت:اين طوطي نه كم گويدنه بيش      ليك كرده اين دورامفتون خويش

هست آن استادليكن بي هنر                 كرده اين بي خاصيت آن هردوخر

چونكه عقلش كم بود دعوي زياد        زين سبب گوينداورا اوستاد

لفظ استاداست ومعني هيچ نيست      من نمي دانم كه اواستادچيست

اهل تقوايم زمن مشنو دروغ            كاين دروغ از ذكربردارد فروغ

هرچه پرسي راست مي گويم جواب    هست سربر مهرم ازعهدشباب

روزگارماست نقل اين سخن             بي هنرگردد ريس انجمن

بي هنردرصدرو استادان به ذيل        تن رودبالا وليكن جان به ذيل

قصه ماقصه آن طوطي است        حال ما امروز اندرقوطي است

هركسي باشدتملق گوي تر          ميرود بالا شود الگوي تر

طوطي دكان آن طوطي فروش         آورد خون مراهردم به جوش

جستجوكن هركسي استاد نيست        درزمان ما فراوان شاد نيست

نقل حال ماست حال طوطيان        شاهدم باشد زمين وآسمان

زبانی می کند در من تقلا تا تو را گویم

و می گوید که واگویم، تمام ماجرا گویم

تمام ماجرا این است، فراوان دوستت دارم

خودم دانم که می دانی، نمی دانم چرا گویم؟

زبانم الکن است اما، تو آن را خوب می فهمی

نگاهم می تواند گفت، اما با صدا گویم

تو هم بر كشتن عاشق سلاحی بی امان داری

به خود این قصه ی غمگین نشینم بارها گویم

بخوان شعر مرا یعنی، ببین اندوه و دردم را

حکایت می کنم از تو شکایت با خدا گویم

نگاهم می کنی گاهی، برآید از دلم آهی

چنین نامهربانی را بگو جانا کجا گویم

میان شهر بی دردان غریب و زار و غمگینم

ندارم آشنایی تا غمت با آشنا گویم

بکن ای عشق آزادم، غمت را من خریدارم

تو گر قالوا بلی گویی، من عاشقم بلا گویم

***

                                   هر زمانی کنارم نشینی، آسمان می نشیند کنارم

آفتابی تو ، من ذره یعنی، ذره ذره تو را می پرستم

                                   با وجود تو هستم ولیکن ، بی تو اصلاً وجودی ندارم

پیکرت را تراشیدم از ماه، پیرهن بر تنت کردم از آه

                          تا نیفتی به چنگ رقیبان، می فشارم به بر سخت و محکم

می گریزی ز من همچو آهو، می شود در گلستان هیاهو

                          می فشانی چو بر دشت گیسو، آهو از گیسویت میکند رم

این غزل را به پایت نوشتم ،پنج بیتی برایت نوشتم

                                یعنی این که تو را دوست دارم از الان نه ، از آغاز عالم

با تو ام شیخک صدا، سیما                     هیچکس با تو نیست،میدانی؟

رو ، رها کن ز خود تکبر را                         تا به پایان رسد پریشانی

چانه ای گرم داری و به زبان                     حرف هایی قشنگ میگویی

لیک وقت عمل عزیز دلم                          می کنی ادعا و پر رویی

کار فرهنگ کار نادان نیست                      باش دانا ، اگر به فرهنگی

ادّعایت اگر زیاد شود                               میخوری از زمانه اردنگی

 با امام جماعت سیما                             آنچه کردی نه کار خوبان بود

گقته: آقا! تو هم نماز بخوان                      به جماعت گناه او آن بود

ظلم کردی به او و حالا هم                       شده ام بنده پیش تو بن بست

می زنی داد بر سر همه کس                    کرده ای گوئیا نخورده مست

تو ز قزوین ما چه میدانی؟                        شهر "میر" است و "عارف" و نیکان

خطه ای که همه شهیدانش                     بوده از نسل آینه قرآن

گر چنان تو بود اصول گرا                          رحمت حق به دوم خرداد

هیچکس نیست راضی از تو و هست          در گلو ها ز جور تو فریاد

گم شدی پشت میز، پیدا شو                   حرمتت را نگاه دار عزیز

ادّعا هست چون کف صابون                      میخوری عاقبت به رویش لیز

شهر ما را " ابوترابی" هاست                     که اسارت اسیر چنگش بود

یا "رجایی" بود از این خطّه                         که بنی صدر گیج و منگش بود

"میر" ما شد به حکم شاه شهید                آن هنرمند ، آن دلاور مرد

مثل همچون تویی چه میداند؟                    آبی از قرمز و سیاه از زرد

هر که دنبال میز و منصب رفت                    رفته بالا ز نردبان غرور

نه فقط گوش او نمی شنود                        می شود چشم های او هم کور

پس رها کن بزن به چاک و برو                    شهر خود بلکه شهریار شوی

گر بمانی به شهر ما ، قزوین                      گل نخواهی شدن که خار شوی

ای شیخ چه دل نهی به دستار؟            گر مرد دلی ، دلی بدست آر

گپ وگفتی با دوستان عزیزم که علت ملال حقیر را جویا شدند .

مخفی نبوده و نخواهد بود که در زمان رئیس صدا و سیمای قبل از این محمدیان بنده و تنی چند از خوبان عضو شورای شعر و موسیقی صدا و سیما بودیم ، البته بی مزد و منت بدون دریافت یک ریال . از ابتدای تاسیس این اداره بیش از سیصد بار مصاحبه رادیویی و تلویزیونی داشتم و همیشه خود از مصاحبه امتناع می کردم که مبادا مردم بگویند: جای دیگران را گرفته ام .

در صداو سيماي شهر من همين قزوين

هست شيخ پرگويي گوش او بود سنگين

بي دليل پس داده نامه و كتابم را

برده از سرم اين شيخ هوش را و خوابم را

بارها ز دولت من كرده ام دفاع اما

كرده او مرا بايكوت اين چه شيوه است آقا ؟

دشمنان دين را او مي كند هواداري

ليك با من محزون ،دشمني كند آري

اين چه شيخكي باشد دافعه شعار او

اي خدا چرا كردي بنده را تو خار او ؟

بنده اي كه قزوين را با تلاش استان كرد

شيخك صدا،سيما آمد و پريشان كرد

دشمني كند با من بي دليل اي دولت !

چه خلاف كردم من جز حمايت و همت ؟

شعرها به تاييد دين و مملكت گفتم

زير پاي خوبان را با م‍ژه بسي رفتم

نه مقام و نه پستي،نه حقوق مي خواهم

ليك ميكنم زين پس روي شيخ سيما كم

جملگي از او راضي ، نيستند و مي ترسند

اين چه مردكي باشد مدعي ز خود خرسند

من بجز خدا هرگز از كسي نترسيدم

گريه كرده ام بسيار، گر دو قطره خنديدم

نه پي مقامم نه ،پست و منصبي خواهم

گر كشم ز دل آهي مي برد تو را آهم

اي جناب ضرغامي اين محمديان را

زودتر ببر تهران ،دشمن است او با ما

رهبري به من فرمود شعرهاي من خوانده

من نگفتمش اين شيخ بنده را ز من رانده

رهبرم تفقد كرد شيخ مي زند اما

او نوازشم فرمود اين زند مرا بيجا

هست شيخ مغروري،از خدا كند دوري

كرده بنده را تحقير ، بي جهت ز مغروري

من چه هيزم تر بر ، او فروختم آخر؟

نامه مرا پس داد كرد شعر من پر پر

من كه شاه و سلطان را نوكرم نمي دانم

مانده ام چرا اين شيخ مدعي شده جانم؟

من برادرم در جنگ تكه تكه شد اما

لحظه اي نگفتم آه ، چشم شد فقط دريا

بس قلم زدم تا شد ، شهر عاشقان استان

تا چنان شماهايي مدعي شود در آن؟

خود برو كه در اين شهر مدعي نمي ماند

مدعي شود نابود هر چه هم رجز خواند

شهر مير و عارف را ، معدن معارف را

كرده اي برايم تار ، كرده اي به من دعوا؟

شاعر چنان من را احترام بايد كرد

نه براي همچون من فكر دام بايد كرد

من پدر و اجدادم جمله از بزرگانند

ليك چون شما شيخي قدرشان نمي دانند

جمله شاعر و خطاط،عالمند و خوش گوهر

اين سخن چه مي داني مدعي ناباور؟

با همه بزرگي ها خاك پاي خوبانم

شعرهاي من شاهد ، عاشق شهيدانم

كربلايي ام زيرا رفته ام به آن سامان

بر حسين و بر زينب مي دهم سر و هم جان

خوشنويسم و شاعر ،اهل بيت را دارم

خاك پاي خوبانم ،از غروب بيزارم

هر چه من نوشتم من ما بود غرضي از من

من هميشه شيطان است من هميشه اهريمن

تو غرور داري و قدر ما نمي داني

من بود عزيز دل از جنود شيطاني

سعي كن كه ما باشي از مني جدا باشي

گر اسير من گردي دشمن خدا باشي

گفته ي لسان الغيب هست حرف همچون ما

" پند عاشقان بشنو از در طرب باز آ"

پنبه را به در كن تا حرف حق ما داني

"اين همه نمي ارزد شغل عالم فاني " 

دیرآمدی عزیز نگاهم به راه ماند

بزودی از استاد قاسم فشنگچی (رنج) تعدادی شعر مقاله و عکس درج می شود.

لازم به ذکراست این شاعر و نویسنده توانمند معاصر در بستر بیماری است به امید شفای کامل و عاجل

چخه....................

آنكه به ما بله ! !          آقا كلاغه جان است!

امروزها يك دوجين بچه كروبي كه شاعري در وصفش فرمود:

«از راي ها به شيخ همان يك وجب رسيد»

كه مي شود اينها را كروبي نيم وجبي هم خطاب كرد ، در سر سوداي رئيس و مدير كل ارشاد شدن

مي پرورند ، از سويي احمدي نژادي ها ي استانداري چي هم ازاين خدمت غافل نيستند ، خلاصه غوغايي است ، اينها از بس به صندلي مدير كل زل زده اند، چشم مباركشان نامه ي در روز پخش شده را ، شب نامه توهم  نموده و چماق قلم دردست ، فرياد"   آهاي نفس كش "    سر داده اند. حالا معلوم نيست اگر پستانك ارشاد را در دهان ايشان بگذارند ، چه صدايي از حلقوم صادر كنند . جل الخالق

همه دويدند و كيوه كشان هم بله  ، ما را چاقو كش خطاب مي كنند كه البته ديروز براي گفتن اينكه شعري كه خوانديم از آقاست ، خجالت مي كشيدند ، خوب آنروز نقش آدم خجالتي و حالا هم نقش عموي خال خالي را بازي ميكنند. فعلا پرده نمايش بالا نرفته ، اگر برود نمايشنامه درام خواهد شد.

دو كلمه گفتيم، حسين شفيعي ها گناه دارد ، نوازشش كرديم ، اين ها عصباني شدند و مي گويند ، لطفا شما ايشان را تخريب كنيد تا شايد بخت ما باز شود و روي صندلي ارشاد جلوس كنيم .

بابا اين لوس بازي ها كنار بگذاريد ، مملكت آنقدرها هم الكي نشده ، اگر شما مدير كل ارشاد بشويد ، ما عطاي شهر مير عماد را به آقاي مسگر بيك قزويني مي بخشيم . گيريم قد و قواره شما به رياست بخورد ، كروبي را چه مي كنيد ، كروبي شما بين چهار نامزد ، پنجم شد ، شما هم خيز مديركلي برداريد ، ممكن است ، سر از نگهباني در آريد !

اصغر جان مجري گريت را بچسب كه همين هم از سرت زيادي است ،

به خانم مرحوم قنبري  هم تهمت نزن به تو كه كاري نكرده ،توعرضه اجرانداشتي به بقيه چه . توهنوز نامه ي در روز پخش شده را شب نامه تخيل وتصور مي كني . حرف زياد است اما سرش را بگذاريم وبگذريم.

يك روز فقيري به در خانه ملا نصرالدين رفت و گفت: « ملا ما را كمك كن »

ملا از طبقه بالا گفت : « اگر پايين بودم كمك مي كردم »

فقير گفت: جناب نصرالدين هم بالايت را ديده ايم هم پايينت را

اي كاش تورا نمي شناختم ، آنوقت فكر مي كردم محترم يا محترمه ايد.

پدرمان درآمد، قزوين را استان كرديم ، حالا شما سر ميز توي سر هم ميزنيد و مي خواهيد ، حقيررا به جان مدير كل ارشاد بيندازيد تا از آب گل آلودشده، ماهي بگيريد، نه عمو جان اين آب جز خرچنگ چيزي ندارد.

باقي بماند!

چه شهر غمزده ای دارم                       چه زار و زرد و پریشان است

مکدر است و ندارد نور                          بدون آینه  قرآن است

میان دود غلیظ شهر                            تمام عینکشان دودی

همه مریض و دریغا دل                         نداده اند به بهبودی

منی که شور و شرف در من                 پر است و نور فراوان است

ولی میان چنین مردم                         دلم گرفته پریشان است

چه پیر شد دل من اینجا                      چگونه بود که پوسیدم

هزار مرتبه مرگم را                             به چشم خسته ی خود دیدم

نه دشمنند نه همراهند                      سکوت کرده به هر حالی

چقدر عاشق بی معشوق                   چقدر شاعر پوشالی

به غیر درد ندارد سر                           به غیر داغ ندارد دل

نمی توان بروم چون هست               برای خسته سفر مشکل

دلم شکسته ز خطاطان                     ز شاعران همه بیزارم

نفس کشیدن بی مورد                       عجیب می دهد آزارم

برای آینه ای کوچک                          شما تمام همان سنگید

نبوده ایدچنان تیمور                          ولی عجیب که می لنگید

شرف شعور ندارد شهر                     چه شهر بی شرفی دارم

شعور شاعرکان را من                      میان باغچه می کارم

بکارم آنکه مگر روزی                         جوانه ای بزند شاید

که بد به چشم شما خوب است          و خوبتان شده اینجا بد

به خوب و بد نتوان دل بست                 دلی نمانده پی بستن

به شوره زار چه امیدی                        چرا امید ببندم من

دلت خنک شد و گفتی که                     امیر شهر تو شاعر نیست

به خوشنویسی و رندی هم                   کسی نبوده و ماهر نیست

درست هر چه که گفتی تو                 من شکسته قفس آنم

ولی چرا شده ای دشمن                 اگر که شعر نمی دانم

دلم گرفته شد از این شهر                چه شهر بی سر و سامانی

تو قدر همچو منی را هیچ                 به حکم بخل نمی دانی